माझा मोतीबिंदू ऑपरेशन प्रवास
मी डोळ्याच्या डॉक्टरांना डोळे दाखवले ऑपरेशन ची गरज नक्की झाली
मी ऑपरेशन झालेल्या व्यक्तीची विचारपूस केली ऑपरेशन त्रास दायक नाही ना
वेदना किती होते सर्वांचे एकच उत्तर काही त्रास होत ना ही
दुसरा प्रश्न डोळ्यांनी दिसू कधी लागते
लगेच पट्टी काढली की
दवाखान्यात पट्टी वाले रुग्ण पाहून भीती वाटली
शेवटी
ऑपरेशन ची तारीख जशी जवळ आली तशी वार्षिक पारखे सारखी भीती वाढली
खरे तर माझे काम डॉक्टर न शांत पाने BP न वाढू देता सहकार्य करणे
पण हे अवघड असते यास वैद्यकीय भाषेत व्हाइट कोट BP असे म्हणतात
याचा अर्थ हॉस्पिटल मधील डॉक्टरांचा वेष ऑपरेशन थिएटर चे वातावरण.
सकाळी लाईट ब्रेकफास्ट घून या असे सांगितले आणि औषधे घेऊन या असे सांगितले
डोळ्यात ड्रॉप्स घालणं आले.
दवाखान्यात एका बेड वर झोपवले ड्रॉप्स वेळे नुसार टाकले
आणि माझे कपडे डॉक्टरच्या गणवेश सारखे परिधान केले
सर्वांचा निरोप घेऊन ऑपरेशन थिएटर कडे गेलो. झोपवले चादरी घातल्या
दावा डोळा मिटून घ्या असे सांगितले
उजव्या डोळ्याला मलम लावले
आणि उजवा डोळा उघडा ठेवला
पाहिले मला एक इंजेक्शन दिले मोठे नव्हते पण त्यांनी मला डोळा बधिर केला
Anasthest होते. यांची कामगिरी मोलाची असते श्वसन क्रिया हृदयाचे कार्य
सतत ठेवतात ऑक्सिजन वर नजर असते बीपी मॉनिटर करतात
ऑपरेशन सुरू झाले ही तर लहान पणी एक खेळीवाला वेग वेगळी चित्रे
दिल्ली का कुतुब मिनार देखो त्याची आठवण झाली मी माझा डोळा पाहत होतो
सर्व काळोख सिनेमा गृहहहून अधिक आणि मग औषधाची सफेद गोळी तिचे तुकडे
फिरत होते त्रिकोण दाखवत होते .एकदाच थोडे दुखले . माझे लेन्स ही फोल्डिंग
चे होते जे आत फोल्डिंग केलेले नेतात डोळ्यात आणि आत unfold करतात.
काही वेळात माझी चादर काढली मी ओळखले ऑपरेशन झाले असावे
डॉक्टर म्हणाले ऑपरेशन चांगलेझाले.
वीस मिनिटे मी शो पाहिला घरी २५ मिनिटात पाठवले एक चष्मा जो प्लेन होता तो दिला दुसऱ्या दिवशी
गॉगल हाळी देत नसावेत.
दुसऱ्या दिवशी नवीन लेन्स ने फार शुभ्र दिसले.
सलाम सलाम डॉक्टर anesthestist आणि टेक्नॉलॉजी ला
